Kussen in het openbaar
De laatste tijd word ik achtervolgd door zoenende stellen. Het zal vast aan mij liggen, maar als ik in de tram of metro zit en om me heen keek zie ik heel wat zoenende mensen. Het verschil van een kus en een zoen weet ik niet, maar het valt me wel op dat mensen elkaar hier in Amsterdam veel zoenen. Ik heb het niet over de begroetings-kus, de drie op de wang-kus. Nee, ik heb het over de kus op de mond. Het is opvallend, ik ben het niet gewend in Suriname mensen over straat, bij de bushalte, of bij Kirpalani, SZF kantoor elkaar te zien kussen.
Het heeft iets lievigs, iets vertederends. Het mooie is dat niet alleen jonge mensen elkaar kussen, maar ook oudere. Ik zat achter een Turks/ Marokkaans stel in de tram die denk ik in de vijftig waren en zag de man voorover buigen om zijn vrouw een smak van jewelste op haar mond te geven voordat ze uitstapte. De vrouw giechelde en brabbelde iets wat mij erg grappig in de oren klonk. Ze vermaakte zich.
Of ik me erom geneer? Nee. En toch vraag ik me af waarom ik het zo vaak zie? Volgens The Secret trek ik het mij aan, de gedachte van zoenende mensen. Jaja, zal best. Of misschien wil ik ook wel zo zoenen in het openbaar. Kijk ik uit het raam als ik de tram neem, in de metro tegenover mij, in het Vondelpark (daar heb je nog meer!), op bankjes op de Dam, voor bioscopen. Je gelooft het niet, zo gauw ik mijn hoofd omkeer komt er in mijn beeld een zoenend stel. Het valt me op omdat ik in mijn land heel weinig mensen in het openbaar zie zoenen. Alles gebeurt achter gesloten deuren of ramen. Je weet toch, daar is het spannender en sowieso bestaat de mythe dat Su’se mensen niet zoveel van zoenen houden. We hebben eerder een brasa-cultuur. Een stevige omhelzing en een flinke klap op de rug. En toch gek dat we het driekussen-ritueel van de Nederlanders hebben overgenomen. Toen ik een klein meisje was kende ik nog de twee-kussen op de wang en ik kan mij de ‘overgang’ van twee naar drie kussen vaagjes herinneren. Je wist het dan nooit zeker of je twee of drie moest geven. Botsende wangen, botsende neuzen, een en al verwarring. Zelfs in het binnenland krijg je nu drie kusjes! Dat is mooie vorm van cultuurintegratie, niet?
Ik geniet ervan en wenste dat ik in mijn hoofd een 2GB geheugenkaart had om de beelden vast te leggen. Dan had ik ze via de usb gedownload op de laptop, weblog en jullie laten zien dat ik de waarheid spreek.
P.S. De laatste tijd…is een oefening die ik heb gekregen bij de schrijftraining. Negen zinnen beginnen met “de laatste tijd” en dan verder invullen. Nou, ik heb mijn huiswerk dus nu wel gemaakt..
