Joden en negers

Eergisteren kocht ik op aandringen van een goede (lees)vriendin en collega het boek van Robert Vuijsje: Alleen maar nette mensen. Ik had recensies gelezen online, op tv de hele heisa zo een beetje gevolgd. Het begint knallend: een joodse jongeman (die op een Marokkaan lijkt) geilt op zwarte meisjes. Leuk om de typische surinamismen terug te lezen, bekeken vanuit een andere bril. Als je zelf als Surinamer geboren bent, vind je het niet geinig meer om steeds hetzelfde te horen. Ze zijn cliché. Hoe wij praten, de manier waarop wij ons uitdrukken, kleden enz. Vuijsje is daar echt goed in geslaagd. Althans, voor een deel. De stereotypen die worden genoemd kloppen allemaal hoor en het was gezellig lekker te gniffelen bij het lezen. (Ik voelde mij overigens niet aangesproken, geen enkele herkenning van mijn vrouwzijn en al die antropologische benamingen) Aardige invallen zoals dat ratelen in zijn hoofd, de MSN en SMS sessies. Maar gaandeweg, ergens op de helft, begon de op de zwartedikkebillengroteborsten geilende personage mij te irriteren.Ik wilde iets meer weten over dat Jood-zijn gevoel, iets meer diepgang, dan een obsessie die met zwart en sex te maken had. Want wat helemaal in het niet valt is het Jood zijn en de betekenis daarvan. De reacties van de Marokkanen waren mild. Van de ouders ook. Jammer, hij had veel meer kunnen stoeien met cultuurpatronen, verwachtingspatronen, seksepatronen and-so-on.
Ergens driekwart van het boek kreeg ik het gevoel dat ik naar een pornofilm keek, waar gewezen wordt hoe mannen gang-bang’s hebben. Het maakt mij misselijk, eerlijkgezegd. (Ik ga ervan uit dat iedereen wel eens een pornofilm heeft uitgekeken. Correctie, elke volwassene.) Je raakt er opgewonden van in het begin, maar als je ziet hoe de ene lul na de andere in het gat gaat vol sperma…gatver! Het spijt me, dat gevoel kreeg ik. (En het heeft niks met het NETTE gevoel te maken, believe me, wat een leegte). Kotsen dat de personage naar US gaat (klassieke zoektocht naar zijn obsessie…alleen in Amerika kom je erachter WIE je eigenlijk bent. Hoewel,dit de keiharde realiteit is van deze wereld waarin we leven. Dan vind ik Godverdomse Dagen van Dimitri Verhulst wel de verdiende € 50.000,= waard. (Dan heeft ie ook nog gelijk als zijn ’t personage alleen maar leeft om te neuken en poepen).
Bij dit deel van het boek dacht ik dat Xaviera Hollander ook een Gouden Uil had kunnen winnen voor haar biografie. Oneerlijk!
Leuk boekje voor wanneer je hardlijvig bent.