Wie wil nog kinderen in deze tijd?

Vandaag las ik het krankzinnig makend bericht in de krant dat een meisje van acht was verkracht door haar buurjongen. Achter op het erf. Er stond verder in het bericht dat het meiske na de vreselijke daad naar huis is gerend en naar de badkamer vluchtte om zich te wassen. Haar moeder vond haar liggend in de badkamer. Ze sprak wartaal, gilde het uit en noemde de naam van de buurjongen.

Wie krijgt nog kinderen in deze tijd? Wat is die ziekelijke drang om de stijfheid tussen de benen los te laten op jonge weerlozen? Onschuldige kinderen worden behalve lichamelijk ook geestelijk verminkt. Bij dit soort berichten, en die zijn er steeds meer, vraag ik mij af wat voor zin het heeft om kinderen te krijgen die dergelijke risico’s lopen. We verwekken ze op achtererven, in gestolen momenten, we laten ze in armoede leven, geven ze geen aandacht (omdat we te druk zijn met geld verdienen), maken ze te vroeg volwassen door ze op te schepen met allerlei verantwoordelijkheden, ontnemen hen het recht van scholing, laten ze in de steek en dumpen ze in een weeshuis en als het even kan bij grootouders en geven ze flink slaag om onze frustraties de loop te laten.

“Je hebt nooit het gevoel gekend een kind eruit te drukken” had iemand mij ooit verwijtend gezegd toen ik opsomde wat volwassenen kinderen aandoen.
Ik ken het liefdegevoel niet dat een kind je kan brengen, de zachte huid, de vreugde en het geluk dat je vindt in een lach van een kind, de trots te zeggen dat het ‘mijn’ kind is. Wie geen ervaring heeft, heeft geen recht van spreken.
Mijn mond was gesnoerd. Ik beperk me nu alleen tot de tranen die komen als ik naar Spoorloos kijk en dergelijke berichten lees.