Mijn maag maakt overuren. Ik merk het wanneer ik in bed lig en plotseling moet grijpen naar de voorraad ‘Rennie’ kauwtabletten die braaf op mijn nachtkastje wachten tot ze gebruikt worden. Waarom eet een mens zo veel? Waarom eet de Surinaamse mens zo veel?

Ik heb weleens gehoord dat ik geen echte Surinamer ben omdat ik andere gewoonten heb. Toen ik onlangs mij voorbereidde op mijn jaardag, dacht ik, waarom elke keer weer pom, pastei, nasi, bami of chinese kip? Ik besloot pizza’s te halen, gewoon voor de variatie. En ook uit economische en logistieke overwegingen. Ik wilde wel graag een zitje, maar dat gedoe met uitscheppen, bestek en borden over en weer: daar werd ik al nerveus van. Meestal ben ik uitlandig rond mijn jaardag, en ik dacht, het is een mooie gelegenheid om samen met een groepje dierbaren de dag door te brengen.

Maar terug naar waarom Surinamers zoveel eten? En vooral zo eenkennig zijn in wat ze te eten krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. 1 avond voor de viering van mijn jaardag kreeg ik een ping: PING! doe open, ik sta voor je deur. Een vriend van mij, van wie ik vergeten was dat die lekker kan bakken stond met een levensgrote bak pom voor mijn deur. Heet en geurend zoals een echte Surinaamse pom alleen kan. Wanneer ik zeg levensgroot, dan bedoel ik een grote bak die niet in mijn ijskast pastte. Ik keek naar mijn vriend, lachte wat schaapachtig en dacht, slik, hoe gaat dit op?! Ik had terloops de week daarvoor aan hem gezegd dat ik pom lustte, een echte bigisma pon.Sinds mijn grootmoeder is overleden zijn de pomfeesten sporadisch…[hopelijk begrijpen de tantes deze stille wenk].  Ik weet dat iedereens moeder of oma wel de lekkerste pom maakt, maar mijn oma was kampioen! Sorry! Ok, de volgende dag heb ik dus echt bakjes en zakjes gevuld met stukken pom en ben toen rondjes gaan maken bij vrienden en enkele tantes. Ik kwam thuis en nog was het blik tot de helft nog met inhoud. Goed, volgens mij heeft heel Paramaribo een stukje pom gegeten en het was lekker ook nog!

..met de keukenprinses Sharon van Exel

Alsof dat niet genoeg is, kwam een andere vriend met 2 aluminiumbakken op me. Met somosa’s en kroketten. “Ja, dat is mijn cadeau, mijn vrouw heeft ze voor je gebakken.” Ok! Dank je, dank je! Diezelfde pombakker, kwam op de dag van het zitje met pastasalade en een groente-kip mix, just in case…Als ik niet had gezegd “hallo, je neemt me niet serieus, ik wil geen groente voor een weeshuis!’ was ie daadwerkelijk met nog meer gekomen. Andere tante bracht een heerlijke pruimentaart en drank was er voldoende.

Volgens mij waren mensen echt bang, dat toen ze hoorden dat ik pizza zou serveren, de gasten zouden weglopen. Srananman no gwenti! Een ander vroeg thuis “Ma, we moeten thuis eten noh, want Ruth gaat pizza hebben.” Ik hoorde die gierige hersens gewoon kronkelen. Overal waar je komt is er zoveel eten. Er zijn altijd verschillende soorten gangen, iedereen wil alle gangen op hun bord. Gridi! Het eetseizoen is begonnen op mijn jaardag, daarna was een tweelingoom van mij jarig. Familiereunie: eten, Owruyari Tante Mariann: eten [tapas], vandaag dansi tante Marian: eten, volgende week ander nichtje 40 jaar: eten, certificaatsuitreiking school: eten. Het is allemaal wel heel lekker hoor, daar niet van. Maar mijn arme maag kan het niet aan.

Ik kom net van Apotheek Rafeeka en wilde Maalox kopen tegen maagzuur. Kreeg Antagel [40mg aluminiumoxide zegt de bijsluiter] voor in de plaats. Ook goed mevrouw, ook goed!

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *