A keba. Het is op!

Ik kijk naar de laatste minuten van de finale WK tussen Argentinië en Duitsland en ga door een maalstroom van gedachten die ik geen naam weet te geven. Het zijn gevoelens van intens genot, maar ook intense verontwaardiging, misnoegen, weetikveel! Dat ene maandje voetbalkijken heeft mij en wellicht veel mensen een verhoogde bloeddruk bezorgd, versleten stembanden, en wat verloren vriendschappen…

Maar! Ik heb ongekend intens genoten! Mensen zijn verslaafd aan spanning. Ik weet nu waarom ik gefascineerd blijf kijken ondanks de wreedheden van de tv serie Game of Thrones en Breaking Bad. Hoe moet ik het gevoel omschrijven: een soort satanisch of monsterachtig genot? Een soort oer-instinct iets. Iets met strijd, strijdbaar zijn, winnen, overwinnen, genieten om verlies? pfff ik weet het niet.

Wat ik nog het minst erg vind is dat ik zonder emotie kijk naar voetballers waar in alle vaart tegen schenen of aan schedels worden getrapt, heupen in de lucht vliegen om vervolgens keihard op het gras te vallen. Tja, voor 10 miljoen euro minimaal per salaris heb ik niet veel sympathie hoor. Trap maar gerust!

Ik schrok wel even van dat ‘bijtincident’ van Suarez, maar na 1 dag was ik het alweer vergeten totdat ik las dat hij gekocht was door de club Barcelona voor 128 miljoen! Hoe bizar is dat; iemand bijten en er ook nog rijker van worden! Ik ben bijna geneigd te zeggen dat sport is geen sport meer. Dat het vies is en smerig. Dat WK een instituut is dat armoede en ongelijkheid in stand houdt! Dat is dus SPORT OP TOPNIVEAU (sommige mensen lezen niet goed toch). Bijna geneigd…want ja, ik zou echt een monster zijn om te lachen om die gebroken rug van Neijmar. Ik heb zelf hernia, dus heb ik meegekermd van pijn en voelde ik alle spasmen weer.

Voor het eerst wist ik welk gezicht achter de naam Messi school. Ik kijk alleen tijdens de WK naar voetbal. Nu weet ik de namen uit het hoofd en ik denk dat het nog een maandje gaat duren voor ik alles weer vergeet. En terwijl ik dit tik gaat de wedstrijd de verlenging in.0-0 nog steeds. Ik weet, denk ik, 80% van het voetbaljargon aangevuld door de Surinaamse termen: fufuru, brokobana, verrader en wat al meer. Ik leer snel…

Alleen in fictie

Ongetwijfeld heb ik genoten van het verlies van Brazilië. Geen sorry! Begrijp me goed, het is schandalig dat verlies, maar ik was nog meer bedroefd om de zware offers die zijn gebracht van vooral de arme mensen in dat land. Dit soort dingen gebeuren alleen in fictie! Dat een voetbalteam verliest in eigen huis en wel met 7-1. Brrr. Dat was een verbijsterende nederlaag. Oei oei oei. De uitspraak van Dilma Rousseff , de president van Brasilia in een interview van Christianne Amanpour was dat haar nachtmerries nooit zover reikten, zal me bijblijven. Wellicht gebruik ik het in mn verhalen.
Zat er ook een karma-element in dat episch verlies van Brazilië? We hebben alles gelezen, gezien en gehoord over die grootse armoede, het moorden van de zwerfkinderen [wat overigens al jaren gaande is], de prijs die Brazilië heeft betaald om dit Wereldkampioenschap te organiseren. Ik hoop dat het een levensles is met een collectief leermoment.

De indrukken blijven hopelijk nog lang in mijn geheugen. Ik was bijna ontroerd de emoties op de gezichten te zien bij het zingen van het Braziliaans volkslied. Wat een nationalisme; je kon ze dwars door de tv beelden heen voelen, het gegil en gejuich deed mijn bloed sneller stromen. Evenals de irritante analyses van mijn mensen bij STVS.

‘Highly entertained’ zegt men in het Engels. I was highly entertained! De satirische plaatjes en praatjes, Grimmigheden, vooroordelen, racisme, verwijten, teleurstelling, vreugde om het spel, verwilderde kruistekens, en soms echt stomme redeneringen: alles ging langs op Facebook. Wat kunnen mensen toch lullen. Ik schoot constant in de lach of liep weg van de tv.

1-0.

Messi vertoont geen emotie op zijn gezicht wanneer de referee fluit voor einde van het spel. De Duitsers zijn wereldkampioen. Gefeliciteerd. Dankjewel FIFA. Dankjewel Brazilianen, dankjewel Voetballers, dankjewel STVS.

Kan ik nu dan doorgaan met mijn leven?

RUTH SANAJONG