Tradities…een vleugje van alles

’Kom halen’, was een app die ik kreeg van een vriendin. ‘Vijf minuten maar, want ik ben nog in de keuken bezig te koken.’ Ik had me zo voorgenomen om het rustig aan te doen deze Kerst. En dan bedoel ik rustig met het eten. De kerststress slaat ongevraagd toe; je vindt jezelf in kilometerslange files in die kleine Paramaribostad, waar het wel lijkt alsof elke bewoner een auto rijdt en steeds om de 45 seconden op rijdt. De files worden vergezeld van middelvingers die omhoog gaan bij ongeduld of wanneer je geen ‘brik’ geeft. Paramaribo zit in een frenesie van haast, digitale wenskaarten, deadlines op kantoor, kerstliedjes via de radio, pombestellingen en kerstversiering. Op kerstnacht is er flink geknield in kerkbanken. De vredelievendheid stopt bij de poort van de kerk. De wensen van vrede en voorzienigheid, vergezeld van selfies vliegen over het internet. De honden van de straat kijken hongerig toe. Omhelzingen zijn warm en zweterig, ook al regent het in december. Vragen van ‘hoe gaat het?’ tot ‘wat doe je deze kerst’ worden positief beantwoord. Alle gedachten over stroom- en waterrekeningen worden in hoekjes van de hersens gedrukt. Nu even niet denken aan problemen. Niet deze kerst. ‘Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des heren hand’ zong het koor uit volle borst op tv. Ze keken allemaal zo heilig…
En dan zit je bij je tweede huisbezoek op twee’Jardinstoelen’. Uit voorzorg natuurlijk. Je buik is vooruitgeschoven als een blokkade waar je niks mee kunt, niet verschuiven, verplaatsen of intrekken. Je laat stiekem een boer tussen je twee lippen die de Tiramisu, een stukje pom met aardappelsalade en een glas gemberbier van dat eerste huisbezoek verraad. Je had niet kunnen weigeren, want die oudere tantes stellen het op prijs dat je langskomt op eerste kerstdag. Je móet die boer laten, in de hoop dat je maag nog wat ruimte krijgt. Je staat op en gaat een babbeltje maken met bekenden, in de hoop dat de spijsvertering wat sneller werkt. De passen die je maakt ogen ‘zwanger’; alsof je buik 20 kilo zwaarder is. Gelukkig het helpt; het oprispen gaat luider en lost zich op in de wind van het terras.
‘Zet ik een theetje voor je? Dan zakt het wel, want straks móet je wel mee-eten!’
‘Ay straks, geef me die thee, dan kan ik mijn Omeprazol direct innemen.’