Plastic rituelen
weer rituelen van verpakkingen
rode poppen met witte baarden
van boompjes die nooit verteren
kalkoen en ham gelukkig wel
weer rituelen van wat is gedaan
wat nog zal
wat nog echt moet
voor volgend jaar
weer verdrijven van onrustige geesten
in roodwaterwasjes
met rood geluidgeweld
rode sirenes
en rode hanen
een cup Fayalobi
leeft zijn onverteerbaar einde in verweerde staat
op het graf
linten lezen ‘we zullen je nooit vergeten’
alweer plastic rituelen
Ruth San A Jong
December 2009
Lieve Ruth,
Je hebt mijn ‘Malle Muze’ getriggered met je gedicht.
En zoals je op een mato-neti ‘doorsneden’ zou worden, zo kom ik in met het onderstaande:
en rode hanen…
die zich eenzaam koning wanen
in een lege kippenren.
Want de pommen en pasteien,
de kroket en pindasoep
zitten boordvol geliefden
van de leider van die troep.
Dus nu kraait hij uit frustratie
vaker zelfs dan wenselijk is:
“Laat ze schieten, laat ze branden!
Op naar de verdoemenis!
Als ik niet meer lief kan hebben
en geen kindjes meer ontvang
wat kan mij het leven schelen,”
en ons haantje werd toen bang
Stiekem liep hij naar misi Elly
op het grote Mensenplein
met zijn rode kop gebogen
waar die moordenaars ook zijn.
Hij liet zich spatten, liet zich baden
waste hanenhebi’s weg
sprak een mondje voor de yorka’s
en verdomme, hij had pech…
Want de auto week niet uit
voor een pas ‘gewassen’ haan
die verwoed begon te kraaien.
Alles toen in lichterlaaie
heel die houten binnenstad.
Dood lag hij daar, op zijn gat.
En we zullen je gedenken
met een lachje en een traan
vreemd hoe ’t leven toch kan lopen
voor een oude rode haan!
Claudett de Bruin
Ik vind heel leuk en spontaan je aanvulling Claudett!
Over de auteur
dans in de regen
regendruppels
verdragen de warmte
van menselijk verlangen
schuifelende voeten
die geen sporen
achterlaten
lachen om zoveel
onnozelheid
oh wat heerlijk toch
de onschuld
van het bestaan
het ademhalen koestert
de magie van het leven
en opent
de dwalende ogen
voor het reeds bestaande
geen scheidslijnen meer
in het geheugen
dat de ochtend
bevroren achterlaat
alleen de openbaring
die verzoent en
die je vleugels geeft
dromen als de
verlate lente
die zachtjes ontluikt
tussen de lippen
een spagaat van woorden
als brug naar
spontane nederigheid
vraagt het hem of haar
naar de dans in de regen
en onderga
de spirituele omhelzing
van onbaatzuchtige liefde
die hoog aan de einder glanst
nice!