Ik ben nu met het blok Essayschrijven bezig. De eerste, tweede en derdejaars leren de technieken en de verschillende vormen van het Essay. Afgelopen week kwam ik met een ‘verrassingsles’. Ik stuurde alle studenten een sms bericht dat ze mij moesten ontmoeten om 6 uur in TBL. We hadden de Cultuuragenda van vorige week doorgenomen en het besluit was nog niet genomen of we naar een film, een galerie, een theaterstuk, de zang in de Kathedraal op de zondag of de woonbeurs zouden bezoeken. De twijfel van de groep bracht mijn lesprogramma in de war en ik besloot dan voor de groep: we gaan een filmrecensie schrijven. Vooraf leg ik nooit uit hoe de tekst geschreven kan worden of hoe een oefening gemaakt kan worden. De uitleg en het doel komt altijd ná de oefening. Je komt aan de creativiteit, aan de eigen visie van een student. De enige instructie die ik gaf: Kijk als een schrijver naar de film.
De keus was Tyler Perry’s “Good Deeds”. Ik ben nooit een fan geweest van Madea, maar de serieuze films van Perry hebben altijd iets met tranen. “For coloured girls” bijvoorbeeld bezorgde de nodige krampen in mijn buik elke keer wanneer ik de film zag en gillende kinderen zie bengelen uit een raam, losgelaten door hun vader en te pletter neervallen op een betonnen vloer. Tyler Perry heeft iets met de keiharde realiteit van de wereld en dat in een filmverhaal, in beeld omzetten. Mijn hart brak weer eens toen ik gisteravond op tv de begrafenisbeelden zag van het meisje Peroti die samen met haar moeder was doodgestoken. Daar kun je een mooie film van schrijven, van maken, heb ik gedacht, genoeg tragiek. Toen ik die gedachte kreeg rilde ik even. Mocht ik zoiets denken?
De studenten weten het niet, maar ik had de film op tv gezien. Maandagavond was ik met de derdejaars en dinsdagavond met de eerste en tweedejaars in TBL. Alle keren heb ik gehuild en hoorde ik mijn omstanders, die niet meer dan 10 waren in die grote filmzaal snuiten met de neuzen. “Ruth, je had me toch kunnen zeggen dat ik tissues had moeten meenemen!” kreeg ik verwijtend naar mijn hoofd geslingerd.
Ik wilde niemand beïnvloeden. Recensies hebben wel die neiging, te beïnvloeden, maar ik zei aan een student dat ze nooit helemaal af moest gaan op een recensie. Kunst, ook woordkunst is zo subjectief als maar wezen kan. Als schrijver mag en moet je je eigen visie, je eigen mening en je eigen oordeel hebben over iets. En natuurlijk hebben we gemeenschappelijke ervaringen, maar er is niet 1 blik die voor een ieder geldt. Dus schrijf vooral wat JIJ vindt van de film zei ik. Stap nadat je uit het TBL gebouw ben meteen in je auto en maak notities van de indrukken die je zijn bijgebleven. Ik zag 1 toch aan het eind van de film wat krabbeltjes maken in het donker toen de cast over het scherm rolde en de lichten in de zaal langzaam aangingen.
Ik ben benieuwd wat het is geworden van die eigen blik!
Over de auteur
1 gedachte over “Altijd iets met tranen”