Wat eet ik vandaag?
Als er een vraag is, die ik elke dag aan mezelf stel dan is het wel deze: ‘Wat eet ik vandaag.’ Ik verveel ervan eerlijk gezegd. Nou ja, vervelen is niet het juiste woord dat ik moet gebruiken; ik houd van lekker eten. Maar als ik op water of zuurstof zou kunnen leven, zou ik het ook prima vinden. Het is die gedachte die eigenlijk om 11 uur ’s morgens al in je hoofd opkomt. En irritant wanneer je lekker bezig bent te werken aan een begroting of zo, of je lesgeeft. Want dan had je misschien vlees of vis moeten ontdooien, of groenten bij de Supermarkt of bij die groentezaak halen. Dan heb je een afspraak gemaakt die pas na 3 uur afloopt en je dan te lui bent om na te denken WAAR je die groenten gaat halen, omdat die zaak niet op de route ligt.
Misschien ben ik een uurtje kwijt aan koken; rijst in de ricecooker, groenten snijden, uien en knoflook, peper, je hebt genoeg potjes om kruiden mee te strooien. die ketchap is bijna op, en je wilde geen zoete ketchap, maar juist die zoute en die omu op de hoek verkoopt elke keer weer een andere. Dan ga je snel nog naar de supermarkt, je ziet al die rekken met flessen en vergeet welk merk je precies moet kopen. Zo is er elke keer weer een andere fles ketchap in mn koelkast. Het is allemaal te veel om over na te denken. Honden geef je gewoon steeds dezelfde: brokken. Af en toe wat vlees bij en klaar, ze zijn tevreden. alle voedingsstoffen en vitaminen zitten in hun voedsel. De mensheid is nog niet zover no? Gewoon wat brokjes, heet water erbij om m even te laten zwellen, en PLIENG, klaar! Ik hoor die tyuri al…
Ja, ok, even naar de chinees of javaan gaan is lekker makkelijk, maar maakt me misselijk. Diezelfde smaken, diezelfde zoete ketchap. Kip die gewoon gestoomd is en nog rauwig smaakt. Overigens vind ik dat men TEVEEL suiker gebruikt in het eten hier. Ik ben er helemaal niet dol op. Zout en peper zijn mn dingen. En dan heb je nog dat lange wachten in de rij, want al die gierige mensen hebben ook eten besteld, en dan heeft Mae geen wisselgeld. En dan is er iemand die komt ‘boren’. Tyuri.
Intussen zie ik bijna scheel van de honger terwijl ik ongeduldig wacht, met een leeg bord en bestek in mijn hand, op het knopje van de ricecooker die terug moet springen. 15 minuten zijn veel te lang mang. Het wordt ‘belegen’ kip met kousenband. Kerriekip uit de freezer, in de microwave opgewarmd, wat soepgroenten snippers overheen gestrooid [voor de frisheid] en zoute lemmetje.
Wat eet ik morgen?
