Vanzelfsprekend…aan de vooravond van mijn 41ste
Als er toch een god is, dan vraag ik hem een lang leven. Een lang mentaal en lichamelijk gezond lang leven. Een neefje van 21 is onlangs overleden aan een hersentumor en ik heb verdriet, niet om de dood van hem, maar verdriet om de pijn die zijn zusje, ouders, grootouders en dierbaren hebben. Ik ontkom er niet aan om altijd rond mijn jaardag aan de dood te denken. Of mijn leven te overdenken. Als mens ga je er als vanzelfsprekend vanuit dat je langer leeft of oud wordt.
Ik heb al felicitaties mogen ontvangen via facebook en ik denk, wat lief van jullie, maar stel dat ik vóór die tijd doodga? Verwerp die gedachte hoor ik mijn vriendinnen hun stemmen al in mijn hoofd. ‘Zeg en schrijf geen gekke dingen!’
Ik probeer realistisch te zijn. En hoewel ik denk, brrr Ruth, waarom schrijf je om tien voor vier in de ochtend, op 20 juli hierover? Ik weet het niet, het is een gedachte die me bijhoudt en ik heb mijn laptop genomen, om die gedachte kwijt te raken.
Beelden en uitspraken van mijn overleden moeder spoken door mijn hoofd. Gebeurtenissen van leuke en minder leuke ervaringen komen voorbij. Ik voel een onrustIge onrust.
Ik ontving van mijn tweedejaarstudenten een cadeau. Ik was compleet verrast, er ging een warmte door mijn lichaam en ik dacht Ruth, dat ze aan me gedacht hebben. Vreemde mensen, die ik alleen maar lesgeef en zit te tanteren met schrijfopdrachten en schrijversconventies. Ik was dankbaar voor hun aandacht en hoewel het patronen zijn, een cadeau geven aan iemand omdat die jarig is/wordt, vond ik het bijzonder. Materialistisch als ik ben gilde ik ook meteen, want mijn cadeautje was ècht leuk! Wat mij raakte was de aandacht, de moeite die iemand neemt om aan je te denken, je aandacht te schenken, je alvast te feliciteren en met volle aandacht een cadeau uit te kiezen dat ooknog past bij de persoon. Ik ben een bofkont met zulke mensen om me heen, niet? We gaan er zo vanzelfsprekend uit, soms, dat anderen rekening met je houden, je speciaal vinden, je blij willen maken. Ze hebben me papier gegeven om te schrijven. Een ‘Book lover’s gift set’, a necessity for every avid book reader. Dan denk ik mijn god, hoeveel dagboeken zal ik nog kunnen beschrijven? Zo een extase om een cadeau…
Ik vraag, als er toch een god is waarin we geloven, om kracht te geven bij tragiek, ziekte en dood, waardering voor het kleine, kansen te laten benutten, oprechtheid en geduld (en andersom) te hebben in mijn relaties met mensen die op mijn levenspad komen, gaan en blijven en een snelle zachte dood. Ook aandacht te geven aan anderen op momenten dat het nodig is.
Als er toch een god is, dan vraag ik hem morgen, bij de begrafenis van mijn neefje, om al de dingen ik vraag, ook aan de mensen die achterblijven te geven.
EN NEE, IK VOEL NIKS AANKOMEN! SO! ;-))
6 gedachten over “Vanzelfsprekend…aan de vooravond van mijn 41ste”