Samen: trefwoord voor 2013

OVER ONZE HONDEN EN ONS GEDRAG

Ik ga een paar gedachten neerpennen waarvan ik zeker weet dat sommige van jullie ze ooit hebben gedacht, uitgesproken of gehoord.

1. “Mijn god een straathond. Die beesten zijn lastig man!”
2. “Ik wil absoluut geen straathonden, ik wil een rashond. Straathonden zijn maar zozo, armoedig, weet je wel. Ze zien er niet mooi uit.”
3. “Ja ik houd van honden, alleen van rashonden. Vooral van die pitbulls, dat hoort bij een echte man!”
4. “Ey ga weg met je straathond, so wan lawlaw dagu.”
5. “He, bah, mars! Die verdomde honden gaan weer aan die vuilniszakken. Ik hoop dat een auto ze dood rijdt.”
6. “Het is maar een hond! Wat zeur je. Je bent gek om zo om honden te geven.”
7. “Ik moet niks van honden hebben. Hun schijt stinkt! Bah! Vies. En dan die koepari en de hele dag krabben. No, gwe!”
8. “Al die poep van die honden, moet ik elke dag gaan opruimen!
9. “Rijd gewoon door als je een hond aanrijdt. Is niet zo erg, Lanti komt ze wel opruimen.”
10. “Ik heb andere dingen aan mijn hoofd dan voor een hond te zorgen. Ik kan niet eens behoorlijk voor mezelf zorgen, dan moet ik honden eten gaan geven.”
11. “Ik houd van honden hoor, ik geef ze alles wat we niet meer eten. Alle restjes, ja soms is het eten verzuurd, maar ach: ze eten álles.”
12. “Ik wil wel een hond nemen maar dan moet ik die hond leren om aan de ketting te zitten, want hij of zij moet niet aan mijn plantjes gaan.”
13. “Nononono, ga weg met je straathonden! Breng ze naar het Asiel. Of bel die ene hondenvrouw. Die dogwhisperer van Suriname!”
14. “Ik heb nog verdriet van mijn hond. Ze hebben hem gestolen. Ik wil geen enkele andere hond meer. En voorál geen zwerfhond.”
15. “Schurft man, alle straathonden hebben schurft. Nee, nee, gaan ze mijn dure hond besmetten. Ik wil niet!”
16. “Wat moet ik met zoveel puppies doen? Sjaak, niemand wil, ga die beesten daar achter Tourtonne 6 dumpen. Niemand ziet het toch?  Ze vinden hun weg wel. Straathonden zijn sterk en ze vinden altijd wel eten.”
17. “Skop a dagu gewoon yere. Schop die hond gewoon man!”
18. “Surinaamse honden eten alles, ze hebben echt niet veel verzorging nodig.”
19. “Naar de dokter brengen? Mi no abi moni. Geen geld. Datra diri man!”
20. “Een hondendokter is alleen voor rijke mensen. Straathonden hoeven niet naar de dokter. Ze worden ook nooit ziek!”
21. “Surinaamse honden zijn vuurwerk gewend man. Ze springen zelfs op die pagara. Den dagu lobi a sani!”
22. “A dagu a no wan libisma. Het is geen mens! Het is een beest. Sa yu e span? Waarover maak je je druk?”

En zo zijn er nog meer…

Ik kan het dierenleed niet langer aan. Vanaf 27 december heb ik in een soort angst gezeten en elke gedachte die  met honden en dat vuurwerkgeweld te maken had proberen te vermijden. Het is me niet gelukt. Ik vind jammer dat ik financieel niet meer kan doen, een terrein ter beschikking kan stellen waar ze kunnen wonen, goede verzorging krijgen van dierenartsen en weg van die straat zijn waar alleen maar het gevaar aanwezig is van voorbijrijdende auto’s en trucks. Maar wat ik wel heb gedaan is naar de Henk Abrahamstichting bellen om te vragen of ze alsjeblieft de straathond (Bonnie) kunnen komen halen en naar een veilige plek brengen rond de vuurwerkdagen. Een andere hond die ik had geadopteerd maar niet op mijn erf kon herbergen was een week voor kerst dood gevonden. Het heeft me veel verdriet gedaan; het heeft ons veel verdriet gedaan. Samen met de Henk Abrahamstichting hadden we haar namelijk laten steriliseren; ze kreeg elke dag brokjes van mij, luizenmedicijn en vers water te drinken. Een dankbare blik in die bruine ogen kreeg ik elke keer als ik thuis kwam. Nu ligt ze begraven hier op het terrein. Bonnie was ook gedumpt en ook bij mij blijven hangen dus maalde het in mijn hoofd toen ik dacht dat de owruyarigekte zou beginnen waar kinderen vooral gemene dingen met honden doen en vuurwerk. In bijna panische stem belde ik de stichting die op de 28^ste ondanks hun hectische schema toch de moeite nam om haar te halen. Intussen had ik een vriendin gebeld en behoorlijk op haar ingepraat om nog een hond te nemen. Moeilijk was het niet, omdat ze ook een grote dierenvriend is. De garantie was er dat ze in het nieuwe jaar mocht gaan. De Henk Abrahamstichting heeft echt alle moeite gedaan om ons te helpen en ik ben er oprecht dankbaar voor. Ik raakte stiekem even ontroerd toen ik de foto zag van Bonnie bij haar nieuwe baasje: vandaag. Waren er maar meer mensen die zo spontaan waren. En ga na, stiekem wilde ik haar niet laten gaan, maar ik heb geen behoorlijk erf en ik wilde het risico niet weer nemen dat een van mijn honden wordt vergiftigd of zo. Dus moest ik loslaten! Heb ik ook gedaan en ik ben echt blij dat ze een plekje heeft waar ze lekker kan spelen met haar eigen soort. Doe iets, blijf niet kijken en klagen. Er zijn zo vele manieren om een bijdrage te leveren aan dat probleem met die honden op straat. Maak contact, er zijn instanties, er zijn mensen, er zijn dierenliefhebbers. Loop een dierenwinkel of dierenpoli binnen en vraag hoe je kan helpen of waar je terecht kan. Ik vraag ook dat we samen de verantwoordelijkheid nemen voor deze weerloze wezens. SAMEN.

En nogmaals een happy 2013!