Is dit liefde wat ik voel?

Ik heb me suf zitten peinzen de afgelopen week wat dat intense buikgevoel was toen ik keek naar de verwarde blik in de ogen van mijn teefje die ontwaakte van de narcose. Ik had een paar maanden daarvoor in een behoorlijk dilemma gezeten: wel of niet laten steriliseren. Gedachten van dat het een natuurlijk proces is, loops worden, besprongen en besnuffeld worden door je huisgenootje en dan nog puppies baren. Het was frustrerend. Ik werd geslingerd tussen de voor- en nadelen van het steriliseren of castreren van je honden. Bij haar eerste loopsheid, schrok ik van de kwijlende bek van Yuri, mn reu, en zijn veel te korte poten om Wini te bespringen. Het was een ramp om naar dat schouwspel te kijken. Ik wilde hem helpen maar wanneer ik dat deed onderbrak ik zijn poging om het zelf te doen. Drie weken lang met een mop achter bloeddruppels aan van mijn meisje die voor het eerst geslachtsrijp was. Ik heb zelfs een loopsheidsslipje laten halen uit Nederland [hier hadden ze te grote] voor nog geen 6 euro. De ervaringen met mijn honden, met de natuur hebben een grote impact op mijn gevoelsbeleving.

Toen Wini slap mn armen met de tong naar buiten en open ogen lag na de narcosespuit en in een paar seconden alleen nog rustig ademde moest ik even slikken om haar aan de assistent-arts te geven die de haren van haar buikje zou wegscheren. Ik had een paar dagen daarvoor eventjes gelezen over narcose bij honden en eventuele complicaties. Eventjes, want ik wilde mezelf niet gek maken en met volle vertrouwen mijn dierenarts haar werk laten doen. In de auto zat ik te lezen op mijn iPad toen na een driekwartier de dierenarts mij kwam zeggen dat de operatie goed was gegaan en ze best wel een actieve baarmoeder had. Ik had het toch gevraagd.

Ik wil vooral dat gedoe niet met hitsige honden die bij het hek blaffen en elkaar kapot bijten, alleen om een wip met het teefje, ik wil geen vagina die helemaal naar buitenhangt, en geen baarmoederhalskanker voor mijn meissie. Ja, wie ben ik om voor die hond te bepalen wat goed voor haar is. Wie ben ik om haar te steriliseren, om dat ‘gedoe’. De vragen komen terug nu ik naar haar kijk, haar kopje in een mondkap, met die blik van – ik heb pijn- en wat heb je met me gedaan- wat is dit ding om mijn kop- ik heb jeuk en wil me krabben, maar ik kan niet.

We zijn een paar dagen voorbij. Ze heeft veel geslapen, goed gegeten, medicijntjes ook, komt met haar kopje tussen mijn benen liggen, speelt af en toe met Yuri en haar wond geneest, ze heeft geen enkele dag overgegeven, het gaat goed. In mijn hoofd spoken nog steeds de vragen, en 1 bijzondere: Is dit liefde wat ik voel?