Aan het eind van het jaar
Het jaar is net begonnen maar ik voel een dronken moeheid, een luiheid, een vol, verzadigd gevoel. Vanaf 12 december (echt) heb ik in een race van feesten gezeten. Bigiyari, familiefeestjes, uitnodigingen, vrienden die speciaal naar Suriname komen om er te feesten en waar je geen nee op kunt zeggen, telefoontjes, vuurwerk om je heen, Sabaku, Naks kaseko loko, kerstbrood, wijn, pom, pastei en nog eens pom.
Maar het was leuk en warm om steeds lekkere brasa van iedereen te krijgen. Het leukste vond ik nog het lawaai bij feestjes. Mensen proberen elkaar te overstemmen met hun tori en gelach. Althans, mijn familie. Je hoort de gekste dingen: ‘Ik heb die man stiekem naar de dokter gebracht want hij is lichter geworden.’ Iedereen in de deuk, terwijl mijn oom in kwestie erbij stond. Grappig hoe mensen die langer dan 40 jaar samenwonen, elkaar ‘die man’ en ‘die vrouw’ gaan noemen. Maar ging mijn tante verder: ‘De dokter heeft gezegd, een goede haan hoeft niet vet te zijn.’ Gebulder van de familie, fluistergeheimpjes aan mijn oor (want ik heb ze lang niet gezien en ik mocht nooit, nooit iemand anders vertellen). Deze is nog de leukste, een dikke tante liet per ongeluk een scheet, de anderen renden weg en ik deed mn oor dicht. Ik dacht dat het vuurwerk was. De buurvrouw had haar gebruikelijke oudejaarsritueel gehouden en haar erf bewaterd, ging mijn neefje van twee jaar uitgerekend, en net nadat de buurvrouw de deur achter zich dichtdeed, zijn broekje omlaag doen om te plassen. Ik stond op het balcon te kijken en zag dat alles. Het hekje had opengestaan en die kleine vlegel was aan het oog van zijn vader ontsnapt.
De wensen van liefde, voorspoed en geluk vlogen om je oren, naast het vuurwerk op de laatste middag van 2010 in de stad. De zon was behoorlijk fel, maar iedereen was op straat, in de file, op zoek naar een parkeerplek, hollend naar de Domineestraat om 12 uur niet te missen. Pagara werd aan elkaar geregen, de brandweer stond paraat, de politie deed moeite het verkeer te regelen. Ik had oordopjes in, mijn camera mee en had het geluk om van een balcon in de Zwartenhovenbrugstraat foto’s te schieten. Geluidboxen dreunden hard en vrolijk mee. Praalwagens met pronkmeisjes, blikjes Parbo, mondkapjes en overal camera’s die het moment dat de grote pagara uiteen knalde loerden. Mi lobi Sranan! Heel veel!
Klik op de koppeling http://ruth.masay.nl voor fotoimpressies op 31 december 2010.
