Het verbaast me steeds weer te merken dat de gemiddelde gebruiker van de computer eigenlijk niet weet hoe computers werken. Ik verzorg sinds de tweede week van juni het vak Schrijverslogistiek op school en kom tot schokkende ontdekkingen bij de computerkennis van mijn studenten.
Omdat we schrijvers zijn zouden we eigenlijk alles van tekstverwerkers moeten weten. Althans, dat is mijn instelling. Ik ben een paar keer gewoon in een drukkerij gestapt en gevraagd of ik een rondleiding mocht krijgen. Gewoon om te weten hoe een boek wordt gedrukt. Ik heb vaker over de schouders van grafische vormgevers heen gekeken hoe ze te werk gaan, ik kijk vaak mee wanneer apparatuur zoals printers en kopieermachines worden gerepareerd en stel altijd vragen. Het is een eigenschap die ik mezelf heb aangeleerd, om niet afhankelijk te zijn van anderen wanneer er iets zou gebeuren, ik wel verder kan.
Er zijn enkele mensen die alles halen uit hun tektverwerkers. Ik ken genoeg schrijvers en schrijfdocenten die het maximale halen uit hun computer. Ik ken ook genoeg schrijvers en schrijfdocenten die dat helemaal niet doen. Alles wordt nog handmatig gedaan (op zich niks mis mee), maar het leven kan veel efficiënter. Ik dacht dat dat wel de bedoeling was van computers, om informatie sneller te verwerken, om efficiënter om te gaan met tijd enzovoort. Iedereen gebruikt de computer voor maar een paar dingen: emails verzenden en ontvangen, brieven in Word tikken en op internet surfen (Facebook lezen) en Skype of MSN om gezellig te chatten. Minimale handelingen weet men gewoon niet. Een paar voorbeelden: niet weten dat het scherm lichter of donker kan instellen bij te weinig of te veel licht. Er was een student die pijn aan zijn pupillen kreeg en zo zes maanden lang naar zijn laptop staarde. Tot ik opmerkte dat hij tuurde naar het scherm. Een andere is naar de computerzaak gegaan om een geheugenstick te laten verwijderen omdat ze die in de USB ingang had geforceerd en het er niet meer uitkreeg. Ik wilde niet in de klas grinniken, maar je komt de meest gekke dingen tegen die mensen doen met computers. Of niet doen… En geloof me, het zijn niet alleen studenten die dit gedrag hebben. Ik heb een keer een journalist een gecorrigeerde tekst in de redactiefunctie gestuurd. Paniek, want hoe kreeg ze die wolkjes aan de rechterkant weg. Ga na, een dagbladjournalist: mensen die professionals moeten zijn in het tekst verwerken.
De redactiefunctie, een vreemd woord. Niets anders dan een corrector die de gelegenheid biedt om alle wijzigingen en aanvullingen of opmerkingen te laten zien. Wanneer ik teksten moet lezen voor studenten werk ik altijd met de redactiefunctie aan. Omdat ik ook weet dat er paniek ontstaat wanneer ik die aanlaat en zo opstuur, ik het bestand beveilig in PDF formaat zodat men rustig de wijzigingen kan doornemen. Doorvoeren van die wijzigingen kan dan alleen wanneer ik het bestand opstuur.
Schrijverslogistiek, kleine handige zaken die het leven van een schrijver makkelijker maken. Een woordenlijst downloaden, waardoor je niet per se op internet hoeft te zijn voor de correcte spelling van een woord. Of niet per se een woordenboek bij de hand moet hebben. Schrijverslogistiek; hoe je de vele informatie die op je afkomt dagelijks snel verwerkt door te ‘scannen’ en te ‘skimmen’. Hoe je minder afgeleid wordt door je omgeving waarin je werkt ordelijk te maken, zorgen dat je goede belichting heb, op een juiste stoel zitten met een rechte houding. Hoeveel woorden de gemiddelde mens in zich opneemt per minuut en dergelijke. Verbazingwekkend, maar effectief.
Over de auteur
