Morgen is toch een vrije dag
Met een zucht klapte ik het deksel van mijn laptop open vanmorgen. Mijn wekker stond op 6.15am en ik was vergeten hem uit te schakelen. Het was al een onrustige nacht geweest met bliksemflitsen en donderknallen die de stormtrauma van onlangs weer deden leven. De ‘Ramadan’ is er eindelijk (of was het Jesus die eraan kwam?). Ik begreep van een vriendin die Moslim is dat men niet precies wist wanneer het er was. Ik word lethargisch van al die vrije dagen, mijn ritme is zoek, ik hang de hele dag op facebook, op zoek naar wat interessants, lees alle 1639 boeken die in mijn ereader staan, vermijd mijn agenda met opzet en doe maar wat. Hoewel mijn leven altijd wel deadlines heeft komt er een automatische in me dat zegt: Morgen is toch een vrije dag.
Mijn schrijven, mijn enthousiasme, mijn inspiratie, mijn hele ik lijdt onder deze nationale vieringen (ik moet de verantwoordelijkheid toch in iemands schoenen schuiven). Ben al begonnen met mijn roman, maar het aantal bladzijden is te weinig om te vermelden. En dat terwijl ik met het grootste enthousiasme studenten en cursisten vertel hoe ze hun inspiratie moeten opkrikken. Ehm… ‘Mentale luiheid’, een woord dat zo toepasselijk klonk in mijn oren die wijlen Stanley Lamp uitsprak, Onderwijsminister op Curacao met wie ik toen lunchte. Ik ben mentaal ook te lui om op de regering te gaan schelden. Lui om te luisteren naar die vredelievende regeringsboodschappen. 
Mijn vriendin belde gisteren en had een stevige griep te pakken, wilde in haar bed blijven uitzieken, maar haar man was al naar de Moskee geweest. Vrouwen kwamen later aan de beurt. Ze moest toch opstaan om te gaan koken, want de familie zou thuis bij haar komen om te feesten. Ik luisterde naar haar stem die vol Influenza zat en durfde niet te zeggen: waarom doe je dat niet gewoon, morgen is toch een vrije dag. Ik zou een ‘bok’ krijgen dus hield ik mijn mond en adviseerde om flink wat Paracematols te drinken. Ik ben nog steeds te lui om na te denken hoe zij haar dag heeft doorgebracht.
