Stacey Fleur
Ik had ondanks de waarschuwing van de politie mijn auto toch voor de Congreshal geparkeerd. Die melding had ik gewoonweg gemist. Ik mocht naar huis van de directeur als ik dat wilde toen de chaos begon rondom het Onafhankelijkheidsplein bij de protestdemonstratie op 17 februari. De vraag die mij bezighield, was hoe ik mijn auto vandaar moest halen met al die boze en verhitte mensen in de buurt. Als ik mijn auto niet had, kon ik niet naar huis. De schoten die bedoeld waren om de mensen af te schrikken, maakten hen zeker niet kalm. Ik koos er uiteindelijk voor naar mijn auto toe te lopen en de kans te nemen aan de woeste protesterende menigte te ontsnappen. Hopelijk bleef ik onopgemerkt. Een andere keus had ik niet en daarnaast was de auto ook in gevaar. Ik liep ernaartoe, startte de auto, wachtte tot de motor warm was en reed rustig weg. Weliswaar in de verkeerde richting. De directeur had expliciet gevraagd om de binnenstad te vermijden, omdat er daar gevaar kon zijn. Gelukkig bereikte ik mijn eindbestemming: thuis! De route die ik had gekozen bleek achteraf geen deel van de ellende uit te maken. Ook mijn rode auto is er goed vanaf gekomen. Dit had ook anders kunnen aflopen. Men had mij kunnen aanvallen, de auto kunnen bekogelen met stenen of hem zelfs in brand steken zoals van een journalist. Wie zou mij helpen als ik de plunderaars was tegengekomen? Ik wilde die omweg niet maken, want dat zou sowieso meer benzine verbranden betekenen. De verhoogde benzineprijzen door de regering de avond tevoren, hebben mij deze keus helpen maken. Meestal luister ik naar mijn intuïtie in plaats van het advies van anderen. Achteraf gezien is dat een goed besluit geweest!
Over de auteur
